Het zit er op. Mama en Papa hebben héééél vaak gedacht aan het moment dat het laatste blogbericht geschreven zou kunnen worden, en wat voor een moment dat dan zou zijn. En nu is het er. So here we go.
De afgelopen dagen stonden uiteraard in teken van het goede nieuws van vrijdag. Het lijkt wel een nieuwe wereld die terug opengaat voor ons. We zijn stilaan alle medicijnen thuis aan het opruimen. We kunnen ineens zomaar ergens naartoe gaan, naar de winkel of de stad of een feestje, waar veel mensen zijn. We moeten stilaan niet meer nadenken over industriële bereidingen van eten. We moeten niet meer 2 tot 3 dagen per week naar het ziekenhuis. En vanaf woensdag mag Papa terug 3 boekentassen klaarmaken. In de school zijn al heel wat voorbereidingen aan de gang om je terugkeer te vieren, maar Jef en Fons mogen er niets over vertellen zeggen ze.
De komende 2 jaren zal nog af en toe een moeilijk moment komen wanneer de uitslagen van de tussentijdse controles afgewacht worden. Het grootste risico op herval zal zich immers over die periode uitstrekken. We hebben er samen zelfs ook al even over gepraat, wat we in dat geval zouden doen. Je schrok er wel even van dat dit zomaar zou kunnen gebeuren, maar jouw conclusie is uiteindelijk ook: "Dan vliegen we er opnieuw in." En hiermee parkeren we dat scenario dan ook voor een nieuw boek, een boek waar we vandaag van uitgaan dat we het nooit gaan moeten schrijven.
We gaan nu volop focussen op terug naar school, op je communie die al over 3 weken plaatsvindt, 1000 cupcakes bakken en op nog een aantal dingen die gewoon zijn blijven liggen.
En de komende dagen zullen er ongetwijfeld nog wat foto's online verschijnen, maar die catalogeren we vanaf vandaag terug onder het normale leven. Want het voelt nu vooral alsof we onze eigen "Apollo 13-missie" hebben gevlogen. Er hebben honderden mensen gevolgd, geholpen en gesteund, het is allemaal heel spannend geweest, en er is heel wat knutsel-, kunst-, en vliegwerk bij komen kijken, waardoor onze Sam terug veilig is kunnen landen.
Voor de laatste keer willen we dus zeker ook niet nalaten om al die mensen nogmaals te bedanken, in naam van onszelf, ons gezin en onze Sam.
Bedankt allemaal en tot op één of ander feest!
Fons, Jef, Sam, Mieke en Filip.
