Dag 180 - Een half jaar later

Hey Sam,

Vandaag dag op dag een half jaar geleden, op 22 oktober, kregen we je diagnose te horen. Wat een weg hebben we intussen afgelegd. Lots of turning points and forks stuck in the road. Een vat vol emoties dat de laatste weken stilaan leegloopt. En vooral veel herinneringen aan goede en slechte dingen, die we toch nooit meer willen vergeten. De ondenkbare pijn die je gehad hebt. Dat kamertje waar de dokters ons het nieuws vertelden. Die onuitsprekelijke feiten toch moeten doorvertellen. Thuis spullen gaan halen, al je gerief nog zien liggen, en niet weten of je nog ooit terug naar huis zal komen. Professor Aerts die diezelfde avond je leven gered heeft door de tumor niet volledig te verwijderen. De verdere diagnoses die beetje bij beetje gesteld werden. Burkitt. Oneindige administratie. Overal uitzaaiingen tot en met 60% van je beenmerg. Die eerste weken waar je het mentaal zo zwaar had. De drainages die niet stopten en operatiewonden die niet genazen door de kanker. Topverpleging op 'de gang'. Beslissen of experimentele producten gebruikt mogen worden om zo je overlevingskansen te verhogen. Je onafscheidelijke iPad met Bhaalu. Dagelijkse steun via de blog. Je benen en je kin die je niet meer voelde door de ziekte. Het toewerken naar de eerste Chemo-Kasper die zo snel mogelijk moest beginnen omdat je hersens nog net niet aangetast waren. De eerste 6-7 weken ononderbroken in het ziekenhuis. Het winkeltje. Afwisselend Papa en Mama tijdens de nacht om tot 10 keer met je op te staan. Je flinke broers die de draad kwijt waren. Chemo rechtstreeks in je ruggengraat. De steun, kaartjes en cadeautjes van familie, vrienden en je klas en school. Je enorme veerkracht. Het gepiep van lege infuuspompen. Piano leren spelen in het ziekenhuis. Je door de Cortisone volledig opgezwollen lippen en gelaat. Het verlies van je krullen. Die eerste keer terug naar huis. Hygiëne, hygiëne, hygiëne en gigantisch op je voeding letten. 's Nachts aan ons bed 'Mama ik voel me raar'. Je volledig 'op' naar de auto moeten dragen om terug naar het ziekenhuis te trekken. De onzekerheid van de eerste infecties. Ijszakken tegen de koorts. De Koningin op bezoek. Niet kunnen praten door de aften en toch morfine weigeren. De kuur slaat aan. Kerstmis in het ziekenhuis. Altijd die volledige verhuis. De steeds moeilijke verzorging van je borstkatheder. De speciale momenten wanneer even een vriendinnetje mocht komen spelen. Nieuwjaar thuis, met je bijhorende Nieuwjaarsbrief en eerste feestje. Bednet, de ziekenhuisschool en thuisonderwijs. Je moeilijke momenten wanneer Papa en Mama toch moesten werken. Oma's op dinsdag en woensdag. Je onder narcose zien gaan bij alle tussentijdse operaties. Het komen en gaan van je wimpers en wenkbrauwen. Dagelijkse medicatie. Knutselen in de 'Bonte Specht' of in de dagzaal. Je dagelijkse smaakveranderingen en toch dat gevecht voor je gewicht. Beter en beter nieuws na elk onderzoek. Die eerste keer terug voetballen met je broers in de tuin. Steeds langere periodes thuis, zelfs tegen de voorspellingen van alle dokters in. Meermaals per week voor controle naar de dagzaal. Wachten op bloeduitslagen. Bijkrijgen van bloed of bloedplaatjes. Terug radslag. De laatste ronde met Chemo-Kasper om de 12 uur via je beenkatheder. 
En nu de laatste dagen met groeiende weerstand richting vrijdag.

Dikke zoen,