Dag 100

Dag Zus,

Honderd dagen zijn we al onderweg. Ik kan er zelfs niet over nadenken of dat nu lang of kort is, de automatische piloot staat aan en we doen gewoon wat we moeten doen, elke dag opnieuw vol goede moed. We zijn er ook nog niet, en toch hebben we al een hele weg afgelegd. We denken dat we pas op het einde helemaal goed gaan beseffen wat we hebben meegemaakt. Ik weet nog dat we in het begin, één van de eerste dagen, je iPad kochten, zodat je je eigen venster op de wereld zou blijven hebben. En dat toen over een paar weken een nieuwe versie zou uitkomen, maar dat we zo lang niet wilden wachten omdat we gewoon niet wisten of je er dan nog zou zijn. En intussen zijn we toch stilaan je communiefeest aan het regelen, zijn je eerste zomerkampjes al geboekt en ben je zelf ook weer volop plannen aan het maken, onder andere voor make-a-wish, daar kijk je wel naar uit. Het is haast ongelooflijk dat je het nu zo goed doet. Ook vandaag heb je weer 2 keer les gevolgd, heb je flink je oefeningen gedaan met de kine en ben je tussendoor aan je iglo's gaan knutselen in de "Bonte Specht". En inmiddels worden de zakjes met Chemo-Kasper in hoog tempo aangevoerd, sinds maandag krijg je ze haast ononderbroken toegediend. Vandaag merkten we dat vooral weer aan je eetlust, echt veel gegeten heb je niet. Maar dat vindt niemand erg. Toen de dokters je kwamen onderzoeken keken ze eerder lachend naar elkaar van wat doen we hier eigenlijk. Straffe madam. Houden zo.

Slaapwel,