22 oktober 2013: Dag 0

Na heel wat gekwakkel de afgelopen weken (invaginatie, dubbele poging tot rechtzetting met contrastvloeistof, 5 dagen verschrikkelijke pijn, uiteindelijke operatie, vermoedelijke blaasontsteking, nooit echt pijnvrij) begon de dag eigenlijk goed. Daags ervoor had de school ons nog proberen te bereiken omdat je zoveel pijn had. Maar er zat echt geen lijn in, zodat we ook wat psycho-somatische klachten obv de toch wel traumatische gebeurtenissen vermoedden. Niet deze ochtend dus. Dansen, zingen roepen, 2 borden cornflakes op,... We dachten dat je naar school kon gaan, maar uiteindelijk beslisten we toch om je nog een dagje bij Moeke en Vake te laten rusten. En in de auto sloeg het plots om. Je kloeg van pijn in je bekken, en lag in Diepenbeek op de zetel te huilen omdat het niet ging. Zoals de laatste dagen vaker hielp het om even naar toilet te gaan. Maar deze keer beslisten we toch om de controle van volgende week niet verder af te wachten en terug naar Gasthuisberg te rijden. Om 10h waren we in de spoedafdeling, waar het nodeloze wachten afgewisseld werd met de nodige onderzoeken. Een eerste boodschap in de foute richting kwam reeds obv de vaststelling van vlekjes in je lever, en uiteindelijk werden mama en ik naar een kamertje geleid waar de keiharde diagnose over ons werd uitgekapt. Kanker. Daar zaten we dan. De operatiekamer werd klaargemaakt om je darmen opnieuw in de plooi te leggen en te kijken of er niets afgestorven was, zodat je asap met de best mogelijke darmen aan de chemo kan beginnen. Na de operatie werd ons verteld dat er alvast een appelsiengroot stuk tumor weggehaald werd, waardoor iedereen zich nu natuurlijk de vraag stelt waarom dit bij de operatie van 3 weken geleden niet vastgesteld werd ... maarja ... achteruitkijken heeft nu echt geen zin meer.