Dag 2

Je was door het vele slapen overdag blijkbaar niet moe genoeg om de hele nacht door te slapen. We hebben een beetje naar bhaalu gekeken en wat gepraat. Het mentale aspect begint ook de kop op te steken. Je wil naar huis. Van de buisjes af. Er moet maar iemand anders in je plaats komen liggen. "Mag ik overmorgen dan naar huis?" , 'Neen sorry schat we moeten eerst genezen'. Telkens als ik je handje vasthoud word je rustig en val je in slaap. Ik hoop dat vandaag je bloeddruk ook wat zakt, je maagje terug in gang schiet en de morfine pomp weg kan, zodat de misselijkheid stopt en je maagsonde eruit kan. Maar dat is waarschijnlijk wat teveel ineens van het goede. 
Intussen heb je iets gekregen tegen de oplopende temperatuur. De dokter vindt ook dat je te apathisch bent, en dat je buikje te hard is. Geen idee wat dat betekent. We hopen dat het geen inwendige bloeding is. 
Je hebt een dikke dut gedaan. Ongelooflijk hoe blij een mens kan zijn met een graad minder; het middel tegen de koorts helpt, daar is ons meisje weer :-) We wachten wel nog op de chirurgen om je harde buikje te controleren. 
’s Avonds hebben we nog heel even kunnen skypen met de broers. Ze missen je heel hard en hebben het hele computerscherm vol kusjes gezet.