Dag 9

Hey Sam,

Papa heeft je net weer alle berichtjes voorgelezen die zoveel lieve mensen op de blog hebben achtergelaten. Papa vertelt dan ook wie al die mensen zijn. Er zat deze keer zelfs een nieuwsgierig heksje tussen, waarvan je graag wat boekjes hier in Gasthuisberg zou krijgen. 
Onze nacht was wel weer pittig; we zijn in totaal toch een keer of 5 op geweest voor vanalles en nog wat. Je moet dan ook vaak naar het toilet gaan, om alle kankercellen die Chemo-Kasper al heeft platgeslagen weg te plassen. Dat maakt natuurlijk dat je ook heel moe bent, wat je moraal niet echt vooruit helpt. Lachen zit er voorlopig niet meer in, je bent vaak boos en verdrietig, en dat mag ook. En om je daar wat extra mee te helpen komen de psychologen vandaag nog eens langs. 
Papa en Mama hebben ook de laatste onderzoeksuitslagen gekregen. Reeds 60% van de cellen in je ruggenmerg waren al aangetast. Ook hier verbinden de dokters niet al te veel conclusies aan, maar het geeft wel aan met welke snelheid en geweld de ziekte in je lichaam woekert. Het goede nieuws is wel dat er niets terug te vinden was in je hersenvocht; blijkbaar hadden we anders toch een nieuw geluksgetal gekregen, lager dan 85. 
Het is nu 13h, en we zijn sinds 7h vanmorgen continu bezig geweest. Je hebt net goed gegeten en gedronken, en alles is in orde gebracht zodat je nu een middagslaapje kan doen. Het gesprek met de psycholoog heeft je duidelijk ook opgelucht. Dat je je haar gaat verliezen enz maakt je allemaal niet zo heel veel uit, je gaat gewoon een paar coole mutsjes kiezen. Wat je eigenlijk tot dusver het aller- allerergste vindt, is dat je zo lang niet naar school mag gaan, dat is heel belangrijk voor jou. En verder was het belangrijkste van deze dag natuurlijk de opstart van Chemo-Kasper. Papa heeft je vanmorgen met een week gevoel en slappe knieën je eerste pilletjes gegeven, en de bijhorende zakjes zijn net leeggelopen in je infuus. Niemand die weet wat nu komen gaat. 
Papa en Mama hebben al vaak onderling en tegen jou gezegd dat wat we hier meestal wèl hebben, dat is tijd om de dingen te doen die we moeten doen, ook al is het vaak veel, niet te plannen, en zelden leuk. Je hebt net echt genoten van je middagmaal, op het gemakje, zoals je dat zo graag hebt. En je vertelde me zelf spontaan dat dat zo plezant was, dat iedereen anders altijd maar zegt "Doe nu door Sam", en ook dat je op school zelden de tijd krijgt om je eten op je eigen tempo naar binnen te werken; "Ik moet altijd maar doordoen".