Dag 7: De intrede van Chemo-Kasper

Hoe Papa het begrepen heeft;
Ons lichaam bestaat uit allemaal kleine stukjes, zoals een huis van Lego. En één zo een piepklein stukje Lego heet "een cel". Er zijn allerlei soorten cellen, dikke en dunne en lange, en die krijgen allemaal baby-cellen wanneer je groeit. En heel soms, als je ziek bent, komt er ook een stoute cel, en die heet "kanker". Stoute cellen willen alle plaats in het lichaam voor zichzelf alleen, en daarom duwen ze de goede cellen weg. Dat vinden de goede cellen niet fijn, en ze proberen de stoute cellen plat te slaan. Maar de slechte cellen krijgen zoveel baby's dat de goede cellen niet kunnen volgen en hulp nodig hebben. Daarom hebben ze in het ziekenhuis kleine mannetjes, zo klein als een cel, in een spuitje, of in een zakje, of in een pilletje. En die mannetjes heten "Chemo-Kasper". Chemo-Kasper is super snel en super sterk, en wanneer hij in je lichaam komt slaat hij alle stoute cellen plat. Chemo-Kasper vliegt zo snel door je lichaam dat je er zelfs misselijk van wordt. En hij ziet ook niet zo goed, kijk maar naar zijn dikke bril. Daarom slaat hij zelfs per ongeluk je haarcellen plat en vallen al je haartjes uit. Gelukkig komen die later weer terug, wanneer Chemo-Kasper op vakantie vertrekt omdat hij alle stoute cellen heeft platgeslagen zodat je weer genezen bent.

De dokters hebben dit verhaaltje vandaag ook helemaal aan Papa en Mama verteld, met nog wat meer moeilijke woorden. De oorspronkelijke diagnose heeft zich verder bevestigd; je hebt een vorm van Lymfeklier-kanker die "Birkit (?)" heet. Of zoiets, want Papa en Mama zijn nog geen seconde zelf op onderzoek gegaan, en zijn dit ook niet van plan. In het gesprek werd toch wel wat vertrouwen getoond. Ze kennen je ziekte vrij goed, en de welbefaamde "kans" is 85%. Ziedaar ons nieuw geluksgetal. 
Na een bijzonder stresserende nacht voor Papa en Mama heb je vandaag doorheen de dag toch wel wat leuke momenten beleefd. Een paar cadeautjes gekregen, je haren eindelijk gewassen en trots dat je was op je ingevlochten vlecht, Skypen met je meter in Wenen. En tegen kanker doen we zo:

Vanavond had je het dan weer wat moeilijker. Je moest huilen zonder te weten waarom, en je voeten tintelden zodat je niet kon slapen. Papa heeft je voetjes dan gemasseerd totdat je in slaap gevallen bent, kleine voorbode van wat komen gaat ... 
Morgenvroeg word je als allereerste van het hele ziekenhuis geopereerd om de katheder in je borst te plaatsen. En donderdag komt Chemo-Kasper voor de eerste keer helpen.