Dag 17

Dag Sam,

Ge zijt een straffe madam. Ik heb dat de afgelopen 7,5 jaar al 1000'en keren gezegd, en ik zeg het nog eens. Alle gedoe ten spijt watertrappel je lustig verder, hoofdje boven water. We zijn intussen beland in de fase dat we je met handschoenen aan naar het toilet moeten begeleiden omdat alles zwaar giftig is. We moeten daarbij niet meer enkel elke plas afmeten qua volume, maar ook telkens de Ph waarde opmeten en neerschrijven. We mogen het toilet zelfs niet doorspoelen met het deksel open, opdat er geen spatten zouden vrijkomen. Chemo-Kasper is blijkbaar echt wel een zware jongen. En zo heb je vandaag 3 porties te verwerken gekregen, met je verminderde eetlust en tussen de lessen, het huiswerk, de muziekschool, het knutselen EN nog een ruggenprik door. En Mama vertelde dat zelfs die prik deze keer heel goed verlopen is; je hebt met de muziektherapeute liedjes gezongen tijdens de ingreep en was ontspannen zodat ook de pijn achteraf beperkt is. Echt straf.
Intussen krijgen de jongens het wel moeilijk; Jefke heeft vandaag gehuild op school, en Fonsje liep net ook al huilend half slaapwandelend rond... Het plan is dan ook dat Mama en Papa, net zoals we vanmorgen even samen bij jou waren, gaan proberen om morgenavond, voor de eerste keer sinds, nog eens even samen thuis te zijn met je broers om ze in bed te stoppen, terwijl Omi eventjes op jou past. En dan komt Papa weer bij jou overnachten.

Slaapwel schat,